Van alles wat

Fawakaaaa allemaal! Hierbij weer een bericht uit het verre, zonnige, warme en mooie Suriname (Ik probeer jullie niet jaloers te maken). Het is weer een tijdje geleden dat ik een verslag heb geschreven maar nu heb ik tenminste weer genoeg te schrijven.
We hebben afgelopen tijd weer genoeg dingen gedaan en meegemaakt. Zo hebben ik en Anne samen een trip gemaakt naar Apura en de Blanche Marie watervallen, heb ik mijn stage op de kinderafdeling afgesloten en hebben we met zijn 4en, ik Anne, Renate en Kevin (vriend van Renate die nu voor 7 weken in Suriname is), een trip gemaakt naar Brounsberg en Stone Eiland.
De trip die ik samen met Anne heb gedaan is vrij snel en onverwachts gepland. We zouden in de week van 7 t/m 13 april vrij hebben en in deze week wilden we graag een wat langere trip doen. We hadden al snel besloten dat dit een 4 daagse trip naar Apura en de Blanche Marie watervallen zou worden. Nu hadden we alleen een probleempje. Renate en Kevin wilde niet mee gezien de prijs (350 euro pp). Dit is ook duur dus dat was wel te begrijpen. Maar ik en Anne wilde wel heel graag deze trip doen. Het probleem was dat er minimaal 4 mensen mee moeten met zo’n trip dus als je kan tellen zie je dat er 2 mensen te kort waren. Dit was behoorlijk balen. We hadden een paar tourorganisaties gebeld of er al groepen gingen waar we bij aan konden sluiten. Uiteindelijk konden we mee alleen viel dit niet in onze vakantie. Uiteindelijk hebben we op stage kunnen regelen dat we een paar stagedagen in zouden halen als we terug kwamen van de trip. We konden dus gelukkig gewoon mee.
De trip was van woensdag t/m zaterdag en vertrok vanuit Paramaribo. Dinsdag na stage zijn we richting de stad gereisd en de dag erna moesten we rond 8u in de ochtend bij ’T Vat zijn. Hier kwam nog een Surinaams half uurtje bij en toen kwamen er 2 jeeps ons ophalen. In totaal waren we met 8 toeristen en 2 gidsen. Ik en Anne zaten bij Robin en Inge in een jeep samen met gids Manou. We zouden de eerste dag naar Apura reizen. Dit dorpje ligt wat zuidelijker van Nickerie. Ze verklaarde ons al voor gek dat we via Paramaribo gingen maar ach. De reis naar Apura zou ongeveer (afhankelijk van hoe de weg was) ongeveer 7 – 8 uur duren. Onderweg zouden we nog ergens eten en misschien wel zwemmen in een kreek. Na 1.5 uur rijden hadden we al door dat we wel wat langer onderweg zouden zijn. We stonden namelijk met pech langs de weg. Niet onze auto maar de andere auto had pech (geen idee waaraan, heb ik totaal geen verstand van). Er moest een monteur uit Paramaribo komen om het kapotte onderdeel te vervangen. Ik en Anne konden de lol er wel van inzien, wat maakt het allemaal uit, we hadden tijd zat. Maar een echtpaar wat in de kapotte auto zat had er minder lol in. Die man was super kwaad en we dachten met z’n alle: Moeten we daar 4 dagen mee op reis. Wordt nog gezellig dan. Na ongeveer 2.5 uur wachten kwam de monteur en konden we vrij snel weer verder. Die man die aan het zeuren was kreeg nog de keus om terug te gaan of gewoon gezellig mee verder te reizen maar koos er toch voor om verder te gaan.
Een half uurtje verder gingen we dan eindelijk eten (voor mij en Anne was het ons ontbijt). We hebben lekker roti gehad, jummie. Na het eten gingen we verder, het was intussen al 14.00 uur ofzo. Vrij snel kwamen we op de onverharde weg uit. Deze weg ging helemaal tot aan Apura. Vanaf toen zaten we dus in de rimboe. Geen telefonisch bereik en waar je keek zag je bomen. Gelukkig stonden we niet hier met auto pech, was iets lastiger geweest denk ik zo.
Mensen die snel wagenziek worden moesten deze weg dus niet rijden. Je stuiterde van de ene kuil naar de andere.
Na een reis van 12 uur kwamen we dan eindelijk aan in Apura. Apura is een dorpje dat eigenlijk een beetje op Nickerie lijkt maar dan een stuk kleiner. Ik had dit dorpje iets anders voorgesteld.
We zouden hier 2 nachten blijven slapen. We bleven in een huisje met 4 tweepersoons kamers en een eigen douche. Die avond hebben we niet veel meer gedaan. We hebben nog lekker gegeten en daarna nog gezellig zitten kletsen met de andere mensen. De zeurende man en zijn vrouw vielen er wel een beetje buiten. De eerste indruk blijft toch wel een beetje hangen, bij iedereen bleek wel.
Voor de volgende dag stond op het programma: Een indianendorpje bezoeken, zwemmen en in de avond lekker een stuk varen. In middag hadden we “relaxtijd”.
We zijn al eens eerder in een binnenlands dorpje geweest maar deze was wel iets anders. In dit dorpje hadden mensen, vooral de vrouwen, wel gewoon hun kleren aan. De hutjes en zo waren wel hetzelfde. Dit was ook het eerste dorpje waar je zo maar foto’s mocht maken, als je maar een zelfgemaakt sieraad kocht. Ach, zo heb je een leuk souvenir en een paar leuke foto’s.
Na het dorpje bezoeken zijn we lekker gaan zwemmen in een rivier. Koelde lekker af, was ook wel nodig met die hitte.
Na het zwemmen gingen we terug naar het huisje waar we eerst gingen eten en daarna konden we lekker uitrusten.
Aan het einde van de middag moesten we ons klaar maken voor de boottocht. We gingen een paar uur varen en ook zouden we met de boot de bossen in gaan om wilde dieren te spotten.
Het was een mooie toch maar ik en Anne brengen ongeluk want telkens als wij wilde dieren willen spotten, zijn er weinig beesten te zien. We hebben wel grote otters gezien, die normaal weinig te zien zijn. Ze waren alleen iets te snel voor de foto. Ook riepen de gidsen vaak: Kijk een mooie vogel (en dan de soort vogel) maar ik zie ze nooit of te laat. Ik ben gewoon een slechte vogelspotter denk ik. Eenmaal wat dieper in het bos legde we de boot stil en gingen we wachten tot het donker was. Op de terugweg zouden we namelijk kaaimannen gaan spotten. En weer hadden we pech, er was schijnbaar maar een kaaiman te zien die ik natuurlijk weer niet zag.
Eenmaal uit het bos gingen we op de rivier weer terug naar het huisje. We konden onderweg genieten van een super mooie sterrenhemel en vallende sterren. Echt heel mooi.
Weer terug kregen weer eten en hebben we ’s avonds een spelletje gespeeld met de hele groep. Hoe langer we bij elkaar waren hoe gezelliger het werd. Wel vielen die ene man en vrouw er nog steeds een beetje buiten maar ze toonde ook weinig interesse als we iets deden. Pech voor hun, wij hadden het gezellig.
De volgende dag zouden we doorreizen naar de Blanche Marie watervallen. Dit zou het spectaculaire deel van de tour worden volgens Winston (de andere gids). Deze man was trouwens prettig gestoord. Hij was echt een top gids. Hij deed van alles om ons het naar ons zin te maken, hij zong de hele dag en had schijt aan alles. Alles voor een beetje avontuur zei hij dan. Hij had ook een slang in zijn tas. Een groene boom boa. Deze had hij ooit gevangen en heeft hem nu altijd bij. Hij liet hem ’s avonds en ’s nachts in de auto of ergens aan een paal bij het huis. De slang ( Beauty had hij hem genoemd) bleef ook mooi zitten.
Op het laatste stukje van de weg naar Blanche Marie mochten we achter in de bak van de auto zitten als we maar oppaste voor takken en andere uitstekende dingen op de weg. Dit was wel echt leuk om een keer gedaan te hebben. Wel moest je je goed vasthouden anders werd je door de kuilen in de weg uit de bak gegooid.
Eenmaal bij de eindbestemming en een blauwe kont konden we onze spullen uitpakken. Al snel hadden we in de gaten dat het huisje toch wel rijp was voor de sloop. Het was oud, vies, het stonk en in de douche stond schimmel. Maar het lag wel op een top locatie (overal het positieve van inzien, iets wat je leert in Suriname). Al snel moesten we handige kleren, zwemkleding en waterschoenen aantrekken en vooral je camera niet meenemen. Gelukkig had een jongen een goede watercamera bij dus hadden we toch foto’s naderhand. Het was inderdaad maar goed dat je geen gewone camera mee had want die had het duidelijk niet overleefd. We gingen een tocht maken naar de watervallen. We moesten over stenen, door het water, door de rimboe. Het was echt een super mooie tocht. Tussendoor konden we lekker in het water liggen of onder een waterval zitten. Winston zei dat deze omgeving net een spa was. Bubbelbaden en lekkere massages. Ergens had hij wel gelijk. Het was echt lekker.
Het was wel een beetje jammer dat alles zo droog was. Er was weinig water dus de watervallen waren niet zoals ze normaal zijn. Maar dat maakte het niet minder mooi. Onderweg zag je in het water ook sidderalen liggen. Niet echt fijn zwemmen als je weet dat die beesten flinke stroomstoten kunnen geven. Maar ach, verstand op nul en gaan met die banaan.
Na een tocht van ongeveer 3 – 4 uur kwamen we weer terug bij het huisje waar we eerst gingen eten en daarna hadden we wat relaxtijd. Aan het einde van de middag werd er een kampvuur gemaakt en hebben we lekker bij het kampvuur gegeten. ‘s Avonds gingen we met Winston nog een avondwandeling maken in de hoop nog leuke beesten te zien. We moesten onze zaklamp meenemen (wel handig in het donker) om zo ook beestje te kunnen vinden. Je moet dan namelijk de zaklamp vlak langs je hoofd houden en alle “diamantjes” die je ziet zijn beesten en meestal zijn het spinnen. Als je beseft dat die honderden schitteringen die je ziet bijna allemaal spinnen zijn word je toch bijna gek. Maar daar moet je maar niet over nadenken. Op de terugweg spotte we in de verte een paar rode ogen (kaaiman). Winston ging er als een gek op af om hem te vangen. Hij moest hiervoor over stenen ect. Niet echt een goede route. Uiteindelijk had hij hem gevangen. Het was nogal een agressieve kaaiman en Winston was zo gek om met dat wilde beest over die stenen naar ons toe te komen. We hebben nu wel van dichtbij een kaaiman gezien. Het was niet een kaaiman die wij vast konden houden maar dat vond ik in dit geval niet heel erg.
Eenmaal terug hebben we nog lekker rond het vuur gezeten. Uiteindelijk toch maar mijn bed in gedoken om vervolgens gebeten te worden door de vlooien. Zo schoon was het huisje en vooral mijn bed dus.
De volgende dag was het alweer dag 4, we moesten weer terug naar de stad. We hadden dus weer een lange reis voor de boeg, met hopelijk niet al te veel pech. Maar helaas…
Onze auto reed voorop en halverwege de onverharde weg stopte we even om te wachten op de andere auto. Na een uur wachten waren ze er nog niet. We reden maar een stuk terug om te kijken waar ze bleven. Aangezien we geen bereik hadden moesten we wel. Even bellen ging een beetje moeilijk. Na een uur terug te hebben gereden vonden we ze eindelijk met, ja hoor, pech langs de weg. Dit keer kwam en blijkbaar rook uit de motor dus iets was er goed fout. Maar we waren ongeveer 7 uur van de stad, hadden geen bereik dus toen moesten we maar creatief zijn. Dan maar slepen. Ik zag die ene man al kijken, met onweer op zijn gezicht. Poging tot slepen werd al snel gestaakt gezien onze auto er oververhit van raakte. Dan maar iets anders bedenken.
Winston besloot om achter te blijven met de kapotte auto en de andere mensen moesten maar bij ons achter in de bak tussen alle bagage. Na het afscheid van Winston, en Beauty natuurlijk, reden we, met in totaal 9 mensen in een jeep + alle bagage, verder. Toen we dachten dat alle problemen opgelost waren, raakte de diesel op. We konden niet in Paramaribo komen met de diesel die we nog hadden. Dan maar bij een huisje vragen of we diesel mochten kopen. Nou, diesel overgeheveld, betaald en toen konden we weer verder. Probleem weer opgelost. Totdat er een lange tropische regenbui overkwam en de mensen in de bak (en bagage) lekker nat werden. Ik zat gelukkig droog (haha). Toen we bij een dorpje aankwamen waar we bereik hadden heeft Manou een monteur en een busje gebeld. Een tijdje later werden wij door een busje opgehaald, kreeg Manou diesel en gereedschap en ging hij weer terug naar Winston (waarschijnlijk 5u lang terug rijden). Na een lange reis kwamen wij terug in de stad. Al onze kleren waren nat en stonken, erg fijn als je nog een paar dagen in Paramaribo blijft.
De volgende dag hoorde we bij de reisorganisatie dat Manou en Winston die ochtend pas rond een uur of 6 terug waren gekomen. Ze hebben dus nog een super lange avond/nacht gehad.
We hebben echt een super leuke reis gehad, veel gezien en lol gehad. Dit ook dankzij de leuke gidsen die we hadden, die maken een trip nog extra leuk.

Na deze leuke trip heb ik nog 2 stagedagen op de kinderafdeling gehad. Hier ben ik nu ook klaar. De kinderafdeling was leuk maar erg rustig. Ik heb zelfs een keer een avonddienst gehad dat we maar 1 patiëntje hadden waar niks bij gedaan hoefde te worden. Ze kreeg niet eens medicijnen. Ik ben tijdens deze dienst misschien maar 4 keer van mijn stoel gekomen. Dit was dan om naar de wc te gaan of om mijn eten te pakken. Ik heb alleen maar tv gekeken want bij het kind zat familie en er was verder niks te doen. De andere collega’s lagen af en toe te slapen.
Ik vond het wel heel leuk om met kinderen te werken. Ik heb zeker geen spijt dat ik voor deze afdeling heb gekozen.
Er was een collega die een keer iets deed waar van ik dacht: OMG!. Het kindje was aan het huilen omdat de ouders weggingen. I.p.v. het kind te troosten begon die collega het kind meerdere malen te knijpen. En dat was dan niet even de arm beetpakken maar echt een klein velletje op de arm pakken en er dan een keer flink mee draaien. Echt super gemeen!! Ik weet dan niet wat ik bij die collega in het hoofd om gaat. Denkt ze dan echt dat het kind daar stil van wordt?! Ik weet dat je als blanke hier niets over moet zeggen want dat zien ze als kritiek, dat waarderen ze hier echt niet. Ik heb dus mijn mond gehouden maar dat heeft me wel veel moeite gekost. Ik heb op de mannenafdeling ook gezien dat patiënten geslagen werden maar bij een kind… Dit moet je in Nederland niet doen want dan kan je fluiten naar je baan.
Ik heb het, ondanks de rust, erg naar mijn zin gehad op de afdeling. Het team was erg gezellig.

Afgelopen weekend zijn we met z’n 4en weer naar het binnenland geweest (ja alweer haha). Dit keer gingen we naar Brounsberg en Ston-Island. Dit is allemaal rond het Brokopondo stuwmeer in het oosten van het land. We gingen weg voor 3 dagen met 2 overnachtingen. Eerst gingen we naar Brounsberg. Hier verbleven we boven op de berg (klinkt allemaal heel hoog enzo maar de berg is maar 600 meter hoog). We zouden in een hutje slapen maar we hoorde de avond ervoor dat we in een hangmat moeten slapen omdat alle hutjes waren afgehuurd door een filmploeg.
Wij komen zaterdag dus aan op Brounsberg, zien we een aantal BN’ers lopen. Ze waren dus aan het filmen voor het tv programma Atlas wat vanaf september wordt uitgezonden op NL3. O.a. Bob de Jong, Stacey Rookhuizen, die ene bekende plastisch chirurg (ben zijn naam even vergeten), Shary An (van de Voice), een aantal bekende van tv series, eentje van New Kids en nog een aantal bekende liepen er rond. Het irritante was dat we vaak stil moesten zijn omdat zij zo nodig een interview af moesten nemen. Er waren genoeg stille plekken waar ze konden zitten maar het moest zo nodig langs onze hut. Achja, we kunnen nu tenminste zeggen dat we veel BN’ers hebben gezien op een plek.
De eerste dag op Brouwnsberg hebben we niet veel gedaan. We hebben alleen een kleine wandeling gemaakt naar het hoogste punt van de berg. De gids beloofde ons een mooi uitzicht, alleen een beetje jammer dat het dan super mistig is zodat je niet bepaald veel zag. Maarja, kan niet alles hebben.
Verder hebben we een beetje op het terrein rond gelopen, wat foto’s gemaakt en wat gehangen in de hangmat. Er waren trouwens 3 Belgen met ons mee op trip. ’S Avonds hebben we samen met hun nog een kaartspel gedaan. Onze gids tijdens deze trip was Jurgen. Het was wel een typisch Surinaamse gids, hij is liever lui dan moe. Dit was wel jammer want hij deed weinig moeite om ons bezig te houden.
Na een nacht slapen in een hangmat (nouja slapen kon ik het niet noemen), ben je het eerste uur super stijf en moet je echt op gang komen. Na het ontbijt zouden we een lange wandeling gaan maken door de jungle. We zouden 2 watervallen gaan bezoeken: De Leo vallen en de Irene vallen. We hadden al van andere stagiaires gehoord dat het een pittige wandeling was. En dit klopte ook wel. Op de heenweg was het berg afwaarts, dat was nog niet zo moeilijk, maar de terugweg is toch wel confronterend. Dan blijkt dus dat je conditie super slecht is. Omdat ik en Anne de Blanche Marie watervallen hadden gezien, vielen deze watervallen een beetje “tegen”. Ook hier was weinig water maar vergeleken met Blanche Marie stelde deze niet veel voor. Maarja, je moet het een keer gezien hebben. Op de terugweg hadden we ook even een schrikmoment. We hoorden in een keer een hoop gebulder, alsof de brulapen 3 meter boven je hoofd hingen. Je schrikt je dood. We hebben ze helaas niet gezien maar ze zaten wel echt dicht bij volgens de gids. Ik vraag het me af want je kan brulapen op een paar kilometer afstand nog horen. Maar voor het verhaal maak ik er maar van dat ze boven ons in de bomen zaten. Ook hebben we nog de giftigste kikker van Suriname gezien, een minislang en een paar aapjes. Het was een super mooie wandeling maar wel heel zwaar. Kon de dag erna nog steeds van genieten (spierpijn, auw).
Na de wandeling hadden we wel een douche verdiend, gingen we iets eten en zouden daarna doorreizen naar Ston-Island. We dacht dus echt dat dit een eiland was op het stuwmeer maar helaas, de plek waar we verbleven heet Ston-Island. Het was wel een hele mooie locatie met hutjes bij het water. Volgens de gids en de medewerkers daar heeft het water van het stuwmeer nog nooit zo laag gestaan.
Op deze dag ergerde we ons een beetje aan onze gids. Hij was nu nog luier. De dagen op Ston-Island waren om te “chillen” maar wij verveelde ons en wilde graag wat dingen doen zoals kajakken. De gids was te lui om aan de eigenaar te vragen of we mochten kajakken. Beetje frustrerend. Uiteindelijk hebben we op Ston-Island nog een stukje gevaren (ook toen was de gids lui en waren we maar 20 minuten weg geweest), en kregen we uiteindelijk toch onze kajakken. Ook hebben we wat gehangen in onze hangmatten. Verder hebben we er niet veel gedaan.
De dag erna moesten we alweer terug naar de stad. Het was een leuke trip maar vergeleken met de trip die ik samen met Anne heb gedaan, was het minder. Maar dit kwam ook door de gids. Maar we hebben ons met ons 4en prima vermaakt en hebben veel gelachen.


Deze week ben ik begonnen met mijn stage op de EHBO. Ik keek hier erg naar uit omdat ik misschien ooit nog een interne opleiding wil gaan volgen tot EHBO verpleegkundige. Ik ging er met niet al te veel verwachtingen heen want hier pakt dat vaak toch weer anders uit dan dat we in Nederland gewent zijn.
Ik heb intussen 3 diensten gewerkt op de EHBO en het bevalt me erg goed. De eerste 2 avonddiensten begonnen rustig. We hadden de eerste 2.5 uur geen patiënten gehad maar er werkte een hele fijne Nederlandse arts. Hij is ook bereid om theoretisch veel uit te leggen en vind dit ook leuk om te doen. Erg leerzaam!
Ik heb nog geen echte trauma patiënten gehad. Er komen veel snijwonden voor. Dit is dan bij mensen die niet begrijpen dat ze een schop in de grond moeten steken en niet in hun voet. Ook komen er veel mensen voor met pijn op de borst, ontregelde bloedsuikers maar er komen ook veel mannen naar de EHBO waarbij je al aan ziet dat ze nergens last van hebben maar niet meer willen werken die dag. Ze komen dan met een vage klacht, een niet kloppend verhaal in de hoop dat de arts een brief schrijft waarin staat dat die persoon niet meer hoeft te werken tot hij beter is.
Mijn eerste patiënt die ik heb gezien op de EHBO was een jongetje van 7 jaar die een vishaak (met weerhaakje) tussen zijn ooglid en zijn oogbol had zitten. Hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen, geen idee, maar erg fijn zag het er toch niet uit. De vishaak moest operatief verwijderd worden maar aangezien er in Nickerie geen oogarts werkt moest het jongetje naar Paramaribo. Moet je nagaan, 4 uur in een auto zitten met een vishaak in je oog. Niet erg prettig lijkt mij.
Wij als stagiaires mogen ook wel eens wat handelingen doen, zoals infuus prikken, bloed prikken, medicatie toedienen, wonden verbinden, ect. Ik heb op de EHBO onderhand al meer kunnen doen dan op de verpleegafdelingen. Ik heb het erg naar mijn zin. Als de mogelijkheid er is mogen we ook een keer mee met de ambulance en mocht er een zwangere vrouw binnen komen die moet bevallen mogen we mee naar de verloskamers om mee te kijken bij de bevalling. Ik hoop dat dit nog een keer voorkomt.
In totaal heb ik nog 2.5 week stage op de EHBO en dan heb ik een week vakantie (ja, alweer vakantie). Mijn ouders en zusje komen dan. Die hebben het ook erg vervelend, een vakantie in Suriname, met al dat goede weer en mooie omgeving.
Na die week vakantie heb ik nog 3 weken stage op de operatiekamers, dan (weer) een week vakantie en dan is het al weer tijd om naar Nederland te gaan. De tijd gaat echt niet normaal snel.
We vermaken ons hier erg goed, genieten van het land en alles wat daar bij komt kijken. Maar het is straks ook weer fijn om iedereen in Nederland te zien en weer in je “normale” leventje te komen. Terwijl we het hier ook al thuis noemen (best raar).
Maar voorlopig zit ik nog hier (nog voor 7.5 week) en gaan we er nog een super leuke tijd van maken met z’n 3en (en komende 4 weken nog met z’n 4en).
Oja, voor de mensen die het verhaal nog niet gehoord hebben, we hebben sinds 1.5 week een huisdier (Ik en Anne wisten niks totdat we terug kwamen van onze trip). Renate en Kevin hebben een eendje gekocht op de markt. Je weet wel, zo’n klein, geel, “schattig” eendje. Schattig vind ik hem niet meer. Dat beest kwekt de hele dag door en schijt de hele boel onder.
Ik en Anne zijn er niet zo heel blij mee want ze hebben een beest in huis gehaald zonder dat we er iets van wisten. We hebben al gezegd, zodra dat beest ook maar een beetje kan vliegen, gaat dat beest het huis uit. Dan hoeven we hem niet meer. Dit gaat alleen nog een probleem worden aangezien Renate zich echt al hecht aan dat beestje. Maarja, dat komt ook wel weer goed. Hij groeit snel dus dat betekend dat hij ook snel weer weg is.
Als mensen nog een lekker recept hebben voor eend, laat het me weten!!!
Zo dat was wel weer genoeg voor dit verslag, ik heb verder niet veel meer te vertellen. Ik kan wel alles hier in zetten maar dan heb ik geen spannende verhalen meer als ik thuis kom. Ik heb foto’s op facebook staan. Ik heb geprobeerd om foto’s bij dit verslag te plaatsen maar het uploaden gaat super traag. Zal wel aan het internet liggen (eigen internet hebben we trouwens nog steeds niet, we internetten nog steeds met gehackt internet. We zijn in Suriname, gaat alles een tikkeltje trager dan wij gewent zijn. We wachten pas 2.5 maand). Zodra het lukt om foto’s te plaatsen zal ik dit nog doen.
Telefonisch ben ik trouwens ook niet bereikbaar, mijn telefoon laat me barsten. Hij wilt het niet meer doen. Ik ben dus alleen bereikbaar via facebook, skype of mail.
Nou lieve mensen, tot het volgende verslag!! Bossie en brasa, Ilse